ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

“Στο επανιδείν”… Παλιομοδίτικη έκφραση, σκέφτηκα, κι όμως μου άρεσε! Όλα μου άρεσαν, ο τρόπος που μιλούσε, η φωνή του, η ζεστασιά των ματιών του, η δύναμη που απόπνεε το παρουσιαστικό του, τα πάντα μου άρεσαν την ελάχιστη ώρα που τον γνώριζα! Πρώτη φορά, μετά από χρόνια, ένιωσα να ξυπνά μέσα μου η γυναίκα. Πρώτη φορά ένιωσα έλξη για κάποιον ξένο, μια έλξη ανεξήγητη και επικίνδυνη.
Παντρεμένη με παιδιά…. Αυτό δεν του είπα όταν με ρώτησε αν είμαι ελεύθερη; Αυτό δεν ήμουν; Τι σκέψεις τρελές έκανα με το νου μου; Προσπάθησα να τις διώξω, αλλά δεν έφευγαν. Μου κρατούσαν συντροφιά όλο το απόγευμα.
Αν είναι αλήθεια πως ζούμε πολλές ζωές, πως οι ψυχές μας ανταμώνουν πολλές φορές με τους ίδιους ανθρώπους, είμαι σίγουρη πως μ’ αυτόν τον άνθρωπο είχαμε ζήσει ξανά μαζί, σε κάποια άλλη ζωή… Ίσως να του χρωστούσα κάτι, ίσως να μου χρωστούσε αυτός κι έπρεπε να ανταμώσουμε ξανά για να ξεπληρώσουμε ο ένας στον άλλον το χρέος του…ποιος ξέρει, τις απαντήσεις θα τις πάρουμε μόνο όταν θα έρθει η ώρα να περάσουμε στην άλλη όχθη…

Ναι, το πιστεύω, είμαι σίγουρη πως η ψυχή δεν χάνεται, δεν πεθαίνει. Περπατά δίπλα μας, μας κρατά συντροφιά, ακούει το παράπονό μας, ακολουθεί τ’ αχνάρια μας, κλαίει μαζί μας. Δεν χάνουμε ποτέ τους ανθρώπους που αγαπάμε. Κι αν είναι μακριά από την αγκαλιά μας, δεν θα ‘ναι ποτέ μακριά απ’ την καρδιά μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)