Η μέρα των φωταγωγών –

Όπως ακριβώς στα λέω:
Στέκετ’ αντίκρυ στα τραίνα
με τα σκέλια ανοιχτά
(“Έλα”, λέει)
κι ύστερα σαν πέρασαν απέναντι
χορεύει μπλουζ και γελάει.
Ο έρωτας είν’ ένα βεγγαλικό λέει
κι ανάβει τσιγάρο.
Φτύνω.
Προχωράω σύρριζα στα θέατρα και τα πορνεία
τραγουδώντας.
Ο έρωτας ειν’ η ζωή μας
λέω.

“Η μέρα των φωταγωγών” κυκλοφόρησε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 από τις εκδόσεις “Ελεύθερος τύπος” σε μια εποχή εντόνου προβληματισμού, πολιτικών και ιδεολογικών ζυμώσεων αλλά και έμπρακτης αμφισβήτησης.

Ποιήματα που γράφηκαν αυθόρμητα στον απόηχο διαδηλώσεων και καταλήψεων, ερωτικών ταξιδιών και άσκοπων περιπλανήσεων. Σχεδόν όλα είναι γραμμένα με δανεικό στυλό σε λαδόκολλες ταβερνείων, στο πίσω μέρος από πακέτα τσιγάρων [Δελφοί-φίλτρο], και αποκόμματα εισιτήριων. Πολλά, ακόμα, ξεχαστήκαν σε σπίτια φίλων, σε νυχτερινές μετακομίσεις, και αλλά τα πήρε ένας απότομος αέρας που ακόμα δεν λέει να σταματήσει.

Όσα σώθηκαν είναι πάλι εδώ, να μοιραστούν σαν φτωχό αντίδωρο σε όσους ακόμα ομορφαίνουν, σε όσους ακόμα επιμένουν.

Τη φωτογραφία του εξώφυλλου μου την είχε τραβήξει ο φίλος Γιώργος Κορδέλας μια στιγμή που ανέβαινα τα σκαλοπάτια στην υπόγεια διάβαση της λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Γιώργος Δάγλας. Αθήνα, Μάης του ’17.

Όταν βρέχει
και φοβούνται τα σπουργίτια
αναστενάζω
φεύγω για τη Λάρισα.
Όταν βρέχει
διαβάζω ανέκδοτα.
Φίλοι μου,
όταν πιάνει μπόρα
σταματάω όλα τα ταξί
μπαίνω μέσα και κλαίω.
Έρχομαι