Τα Lego –

ΕΝΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΓΑΛΑΖΙΟ

Ν’ αφήναμε ένα διάστημα ουρανό
Ανάμεσα στους ανθρώπους,
Ανάμεσα στα λόγια
Και στο ζευγάρι τους,
ανάμεσα στα πόδια
Ανάμεσα στην εικόνα και στον καθρέφτη
Ν’ ανασαίνουν,
Να μπαίνουν εκεί μέσα ακούσια ή άθελα
Να βλέπουν την κλωνοποίηση
Του ίδιου τους του προσώπου,
Να βλέπουν το τρεχιό,
Τις συναντήσεις,
Τις εγκαταλείψεις,
Την αυταπάτη
Και κάπου να συνέρχονται και να λένε
Πώς μοιάζω σ’ εκείνον, σ’ εκείνον
Στον παραδίπλα
Σε αυτόν, σε αυτόν, σε αυτόν
Σ’ εαυτόν
Και πάλι να γλιστρούν, να ξεφεύγουν
Ν’ αναλαμβάνουν ρόλους
Και να λένε
Χρειάζομαι και την αναπνοή,
και το γαλάζιο