Όταν εκείνη ζωγράφιζε το φως –

Την πρώτη φορά που αυτός ακούμπησε το χέρι του πάνω στο δικό της -ίσως τυχαία ίσως όχι, ποτέ της δεν έμαθε- ένιωσε τον κόσμο γύρω της ν’ αλλάζει. Το σαλόνι του σπιτιού της μεταβλήθηκε σε παραδεισένιο κήπο. Η οροφή του σε έναστρο αυγουστιάτικο ουρανό, με φώτα σαν άστρα που κατέβηκαν χαμηλά να στολίσουν τα εβένινα μαλλιά της. Το φως μεταμοφώθηκε σε χιλιάδες χρώματα. Πρώτη φορά παρατήρησε πως στον κόσμο υπάρχουν άπειρα χρώματα. Ρίγησε καθώς το βλέμμα του απλωνόταν κι αγκάλιαζε την ύπαρξή της. Ένιωσε την ανάσα του κοντά της και μύρισε σε αυτήν την ίδια τη ζωή. Ναι, η ζωή της άρχισε εκείνη την στιγμή. Κάτι μέσα της ψιθύριζε πως από δω και πέρα, μόνο όταν θα την κοιτούσαν τα δικά του μάτια, μόνο τότε θ’ ανέπνεε. Μόνο τότε θα αισθανόταν δυνατή ν’ αντιμετωπίσει τη ζωή και το αύριο. Αυτό το αύριο που πραγματικά ήταν σκληρό και πολλές φορές άδικο μαζί της. Πόσο χρειαζόταν αυτήν τη δύναμη και αυτό το κουράγιο.
Αλήθεια, το αύριο…
Τι να της επιφύλασσε άραγε το αύριο;