Μαύρο χιόνι –

Ένας άνθρωπος έξω από το συρματόπλεγμα αντικρίζει με δέος τους κρατούμενους των στρατοπέδων – τα ονόματα αλλάζουν εδώ με μεγάλη ευχέρεια. Υπάρξεις αποστερημένες από κάθε ιδιότητα του ανθρώπινου είδους, “σιωπηλές σαν πράγματα”. Η δική του ζωή, ξεφεύγοντας από τη σκληρή δικαιοσύνη του νόμου των πιθανοτήτων, τον έχει φέρει στην άλλη μεριά. Εκεί όπου ο ήλιος λάμπει, η καθαρότητα της φυλής μεγαλουργεί, η τάξη των πραγμάτων δεν επιδέχεται παρεισφρήσεις και αλλαγές. Στην ελεύθερη πλευρά του συρματοπλέγματος ο ασφαλής άνθρωπος, ζωσμένος την αρματωσιά της αβεβαιότητας και της δύναμης, δεν υποπτεύεται καμιά κατάρρευση, δεν διαισθάνεται καμιά ντροπή για τη βία που συνιστούν η άγνοια κι η αδιαφορία.

Και δεν αντιλαμβάνεται πως και στις δυο πλευρές αυτού του συρματοπλέγματος το ίδιο πάντοτε πρόσωπο συναντάμε σε ρόλους θύματος ή θύτη, που τα χρόνια κι οι αιώνες φροντίζουν να μοιράσουν αδιάφορα.

Κοίταξε, λοιπόν, προσεκτικά τον “άλλον”. Δεν αναγνωρίζεις πάνω του σημάδια του δικού σου προσώπου;

Η “ξενιτιά” του δεν αποτελεί μια δική σου ήττα;