Καλοκαίρια και χειμώνες –

Μπαίνει στο οπτικό μου πεδίο μια μελαχρινή γυναίκα πολύ μα πάρα πολύ όμορφη, σαν τα κρύα τα νερά, που σταματάει το περπάτημα και στέκεται παρατηρώντας και αυτή την πίστα βάζοντάς με στην πλάτη της. Είναι κολασμένα όμορφη. Την περιεργάζομαι ανοιγοκλείνοντας τα μάτια μου. Όαση στην έρημο. Φοράει μαύρα γυαλιστερά υπέρκομψα ξώφτερνα μυτερά παπούτσια, ελάχιστα πατημένα, που σε κάνουν να συμπεράνεις είτε πως τα έχει αγοράσει πρόσφατα είτε πως πηγαινοέρχεται πετώντας. Δεν μπορώ να μαζέψω τα μάτια μου από πάνω της, λες και ήταν αλάνα και αυτά μπόμπιρες που δεν κουράζονται να τη γυροφέρνουν. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει τόσο δυνατά που είμαι βέβαιος πως την άκουσε. Οι καλοσχηματισμένοι της αστράγαλοι διέταζαν να τους κοιτάξεις και να ξεροκαταπιείς. Άκουσα ένα “κλικ” ή μου φάνηκε; Την κοιτάζω έντονα. Αυτή το νιώθει και γυρίζει το κεφάλι της προς το μέρος μου. Καρφωνόμαστε βαθιά στα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα. Εγώ μέσα στα δικά της είδα μια αύρα που με διπλώνει στα δύο. Ποιος ξέρει εκείνη τι να είδε στα δικά μου. Είναι τόσο όμορφη που μου έρχεται να βάλω τα κλάματα.