Η μοναξιά της καμπύλης –

ΡΩΓΜΕΣ

Σε βλέπω
με βλέπεις.
Δεν μπορώ να σε αγγίξω.
Είναι αυτός ο ήχος
προάγγελος
που τη σιωπή σε θρύψαλα
θα σπάσει.
Σε βλέπω
με βλέπεις
και μετρώ ρωγμές.
Μια κάθετη στο μέρος της καρδιάς.
Και μια στο βλέμμα σου
όλο μεγαλώνει.
Αυτή η άηχη ανάσα, που χρόνια
τώρα το σύνορο κουρασμένα
παριστάνει,
στο πρόσωπό μου σαν θολή άρνηση
εξαντλείται.
Αυτό το τζάμι ανάμεσά μας
αναστεναγμούς εισπνέει,
τις μορφές διακριτές
ολόκληρες τις συντηρεί.
Είναι οι καρδιές μας
που σε θραύσματα μετρούμε.