«Ο εθνικισμός της ελληνοκυπριακής κοινότητας σ’ αυτή την περίοδο κουβαλά ένα σημαντικό και πρωτόγνωρο στοιχείο που αγγίζει και το ΑΚΕΛ. Όλοι οι φορείς του, από αριστερά μέχρι δεξιά, παραμερίζουν τις συνήθεις ιδεολογικές διαφορές και προάγουν μια κουλτούρα σύμπνοιας ενάντια στον ‘κοινό εχθρό’, δηλαδή τους Τούρκους και τους νατοϊκούς. Δεν παύουν οι δεξιοί να εχθρεύονται τους αριστερούς, αλλά η κύριά τους έγνοια είναι ο αγώνας ενάντια στην ‘υποκινούμενη από τους Δυτικούς τουρκοκυπριακή ανταρσία’. Πάνω σ’ αυτή τη βάση, εκεί που άλλοτε οι δεξιές εφημερίδες και οι δεξιοί πολιτικοί δεν θα εξυμνούσαν ποτέ την πολιτική και τις δηλώσεις ενός κομμουνιστή, τώρα ο Χρουστσόφ γίνεται μια συμπαθής φιγούρα, ακόμα και για την ακροδεξιά και αντικομμουνιστική Μάχη του Σαμψών. Οι Σοβιετικοί καθίστανται στο μυαλό όλων σχεδόν των Ελληνοκυπρίων το αντίβαρο στους Δυτικούς και στις ‘δόλιες λύσεις’ που επιδιώκουν.
Αυτό το παλλαϊκό αντιτουρκικό και αντινατοϊκό συναίσθημα της ελληνοκυπριακής κοινωνίας, αλλά και η ‘φιλική’ αντιμετώπιση της οποίας τυγχάνει η ΕΣΣΔ από τις δεξιές δυνάμεις και έντυπα επενεργεί με έναν ανάλογο τρόπο πάνω στην Αριστερά τόσο στο ίδιο το κόμμα και τους ηγέτες του όσο και στον κόσμο του. Η εχθρική προς το ΝΑΤΟ στάση της ελληνοκυπριακής Δεξιάς και η παράλληλη αναγνώριση της ‘σωστής’ σοβιετικής πολιτικής καλλιεργεί, όπως είναι φυσικό, ένα αίσθημα δικαίωσης και υπερηφάνειας στον χώρο του ΑΚΕΛ. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι ρίχνει το κόμμα σε μια κατάσταση πολιτικού και ιδεολογικού λήθαργου, όπως και πιο βαθιά στη λογική της ‘εθνικής ενότητας’ και της συστράτευσης με την εθνικοφροσύνη, στον κοινό αγώνα για αντιμετώπιση της Τουρκοκυπριακής ανταρσίας». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Σχετικά προϊόντα
