Για ένα μικρό φτερούγισμα – …διατρέχοντας την απεραντοσύνη του τραγουδιού

Ένα απο τα πολλά “απλά” και “προσιτά” είναι και το τραγούδι. Το όποιο τραγούδι, για την όποια στιγμή. Αυτό μας το ψυχοπνευματικό μεγαλούργημα, που αντανακλά, στις δεδομένες στιγμές, το πανεικόνισμα του υποσυνείδητου μας και όχι μόνο.

Εδώ ο Τάσος Οικονόμου, ταπεινός εραστής αυτής της συμπαντικής παροχής, καταθέτης ψυχής και χαρμοσυνολήπτης συνάμα, διασχίζει τον χώρο του τραγουδιού ευδόκιμα και μέσα από τις δεκαετίες πρέπει να ‘χει βγει πιο άνθρωπος και κυρίως πιο συνάνθρωπος. Διότι η γονιμότητα που προκύπτει από το “απλό” και το “προσιτό”, αποτελεί την υπερανάγκη της όποιας μας, επίσης, καθημερινότητας· που διαχρονικά, απ’ τους… θεόπεμπτους, καμιά φορά, Ταγούς, αποτελεί και το κύριο στοιχείο εκμετάλλευσης της διανθρώπινης επικοινωνίας. Με άλλα λόγια, δηλαδή, το τραγούδι, ως παράγωγο και στήριγμα, ταυτόχρονα, της μικροχαράς είναι ρίζα και θεμέλιο της μεγάλης χαράς, αυτό που λέμε ευτυχία και αποτελεί ως εκ τούτου το σημαντικότερο απ” τα οχυρά άμυνας, κάθε επαπειλούμενης διαβίωσης. Συνεπώς, αμφίδρομα πια και η μέγιστη στήριξη και υμνολόγηση της μικροχαράς, αποτυπώνεται και εκφράζεται, κυρίως στο τραγούδι.

Αξίζει, ανεπιφύλακτα, να διαβάσουμε και τούτο το βιβλίο του.