Επτά –

Η δική μου αποστολή τελείωνε. Χωρίς να ξέρω το αποτέλεσμα. Ήταν το δυσκολότερο πρότζεκτ από όλα όσα ετοίμασα στα είκοσι πέντε χρόνια εργασιακού βίου στο επάγγελμα. Μια περιπέτεια με συμβολισμούς ονειροκρίτη και διδαχές γεροντικού πατέρων της εκκλησίας. Γύρισα την “ταινία” στην αρχή της… Από την ημέρα που ανακάλυψα ότι ο καρκίνος παραβίασε και τη δική μου πόρτα. Τα σκαλιά στους επτά ορόφους του αντικαρκινικού νοσοκομείου. Την παιδοογκολογική, το σχολείο, τις θεραπείες, τις αναγούλες, τους εμετούς, τους σφάχτες στα σπλάχνα, τις νύχτες που μεταμορφώνονταν άλλοτε σε βόρειο Σέλας κι άλλοτε σε αντάρα της ερήμου. Τα πρόσωπα που σημάδεψαν μια περίοδο γεμάτη όσο επτά ζωές. Για πρώτη φορά θα τους συναντούσα όλους εκεί… Στο μικρό αμφιθέατρο… Ή μάλλον όσους άντεξαν να είναι εκεί… Οι υπόλοιποι θα χειροκροτούσαν από ψηλά… Το “έργο” όμως γράφτηκε και γι’ αυτούς… Και η δεκάχρονη Ελευθερία θα το καταλάβαινε.