Εν ώρα εργασίας. Πέραν του φύλλου – Ποιήματα

Εκείνο το Δεκέμβρη πεθαίναμε στο κρύο.
Ξαφνικά σαν να πάγωσαν όλα.
Όρμαγε το κρύο θαρρείς σαν θεριό
Έξω από το άντρο του.
Κρεμότανε πάνω στους τοίχους
Σερνότανε στα πατώματα
Θεριό σου λέω.
Δεν ήταν που άλλαξε το κλίμα κάθε άλλο.
Ήτανε τα χρόνια της κατοχής από το Νομισματικό
Πρώτα πάγωσαν οι σοφίτες
Μαζί και εκείνη των μεσημεριών.
Κατόπιν όλα τα πατώματα και τα ισόγεια.
Μείναμε μόνοι και παγωμένοι.
Η έλλειψη καυσίμων βλέπεις,
και φόβος της αρρώστιας
Μας είχε αποξενώσει από καιρό
Υπήρχαν βέβαια και κάποια αντισηπτικά
Αλλά όσοι τα χρησιμοποιούσαν έβγαζαν εξανθήματα στα χέρια.
Έτσι το κακό μας βρήκε μόνους.
Ο νόμος της Συγκλήτου S510 εννοώ για
απαγόρευση της κατ’ οίκον καλλιέργειας.
Παγώσαμε όλοι το μάθαμε.
Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Και έτσι απομείναμε μέχρι το τέλος.
Παγωμένοι έως το κόκαλο.
Ανάβαμε μονάχα ξύλα και αν βρισκόταν και κάποιο πούρο,
(Απομεινάρι των καλών εποχών)
προεξοφλούσαμε ευτυχία και ονειρευόμασταν
ένα μέλλον που ήμασταν πολύ κουρασμένοι να φτιάξουμε
πολύ αδύναμοι να φτάσουμε
και πολύ άδειοι από αγάπη για να διεκδικήσουμε.
Έτσι έγιναν τα πράγματα και μεταμορφωθήκαμε όλοι σε κοριτσάκια με τα σπίρτα