ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ 1923-1993 – Η ΑΠΕΜΠΟΛΗΣΗ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Μετά την Μικρασιατική καταστροφή και την Συνθήκη της Λοζάννης, παρατηρείται μία δεδομένη έλλειψη εθνικού σχεδιασμού, που διαπερνά την οργανωμένη πολιτειακά δράση σε όλες τις πτυχές της. Η Ελλάδα εμφανίζεται να διαδραματίζει έναν αυτόχειρα ρόλο, σε κάποιο έργο που σκηνοθέτησαν επώνυμα διεθνή συμφέροντα. Το αντικείμενο του Ε/Τ «διαλόγου», λειτούργησε ως μηχανισμός ψυχολογικού παροπλισμού του Ελληνικού λαού για την απεμπόληση των κυριαρχικών του δικαιωμάτων, χάριν της εξυπηρετήσεως συγκεκριμένων αντεθνικών συμφερόντων και εξαρτημένων μεταπρατικών ιδεολογημάτων. Το κλειδί αυτού του μηχανισμού, με την μορφή της κατευναστικής και υποχωρητικής προσαρμοστικότητας, δεν αντιμετώπισε βεβαίως ούτε την κυνικά αδιάφορα Δύση ( ΗΠΑ – ΕΥΡΩΠΗ ) ούτε την απροσχημάτιστη επιθετικότητα της Άγκυρας, η οποία μεγεθύνεται στον βαθμό που οξύνεται η εσωτερική της κρίση και η αμφισβήτηση του πολιτικού της συστήματος.

Η Ελλάδα, διαγράφοντας οριστικά από το πολιτικό και εθνικό της λεξιλόγιο την λέξη κατευνασμός, οφείλει να αναπτύξει τάχιστα πολυεπίπεδες στρατηγικές στους τομείς της άμυνας, πολιτικής και οικονομίας, για να αναβαθμίσει την γεωπολιτική και στρατηγική της θέση, στο σημερινό άναρχο και συγκρουσιακό διεθνές σύστημα. Ο υπαρκτός κίνδυνος των τουρκικών απειλών συνυπάρχει με την ευκαιρία της αναγέννησης του Ελληνισμού. Η επιλογή εκείνων που θα διαχειρίζονται με λιγότερο σκανδαλώδη τρόπο τα «μεγάλα εσωτερικά – μητροπολιτικά » του προβλήματα, δεν απεικονίζουν τις πραγματικές του δυνατότητες. Οι αστείρευτες δυνάμεις του Ελληνισμού, επιστρατεύοντας τις ικανότητες του αρχαίου Έθνους του, θα κληθούν σύντομα να απαντήσουν στην σύγχρονη πραγματικότητα του τουρκικού επεκτατισμού.