Ο γράφων, νεαρός τότε κομμουνιστής -και μάλιστα παθιασμένος- διαβάζοντας, όσα μπορούσε γύρω από τη μαρξική θεωρία του κράτους, συνέτασσε μια σειρά ερωτημάτων-αντιρρήσεων, αντιτιθέμενος στα όσα “αστικά” μας έλεγε ο καθηγητής.
Έτσι, λοιπόν, κάθε Παρασκευή εμφανιζόμουν στο “φροντιστήριο” του ελευθέρου διαλόγου υποστηρίζοντας τη μαρξική θεωρία, την οποία βεβαίως γνώριζα υποτυπωδώς.
Ο Βεζανής αισθανόταν ευχάριστα σ’ αυτό το ιδεολογικό – πολιτικό κοντράρισμα και έτσι είχε καθιερωθεί στο “φροντιστήριο” αυτό να πρωταγωνιστεί ο γράφων με “τη βιομηχανία των ερωτήσεων”, που είχαν ως πηγές τη μαρξική βιβλιογραφία, η οποία στήριζε την Κομμουνιστική Κοινωνία.
Από τότε θυμάμαι τις οργίλες αντιρρήσεις του δασκάλου που μου απαντούσε: “Ποιος σας είπε κύριε ότι ο κομμουνισμός θα καταργήσει το φθόνο, τη ζήλεια, τα ερωτικά πάθη, την κακότητα του ανθρώπου, το ατομικό συμφέρον;”
Έπρεπε να περάσουν έξι σχεδόν δεκαετίες για ν’ αναγνωρίσω πόσο δίκαιο είχε ο δάσκαλος και μάλιστα τόσο πολύ ώστε να οδηγηθώ το 2010 στην έκδοση του έργου μου: “Η κομμουνιστική Ουτοπία” (από εκδ. “Κάδμος” και το 2013 από εκδ. “Πελασγός”).
Σχετικά προϊόντα
Ιστορία
