Δε θέλει τίτλους η κραυγή –

Η Ελένη, η Αναστασία, η Κωνσταντίνα, η Άννα, η Νεφέλη, η Κατερίνα, η Αντιγόνη, δε μοιάζουν μεταξύ τους. Γεννήθηκαν στην περιφέρεια ή στην πρωτεύουσα από γονείς εργάτες ή μεγαλοεπιχειρηματίες, αδιάφορους ή αγχωμένους, μορφωμένους ή αγράμματους, πλούσιους ή φτωχούς. Με διαφορετικά σημεία εκκίνησης, διεκδίκησαν την ευτυχία, την επιτυχία, τον έρωτα, την καταξίωση, τη δόξα, τη φήμη, την αποδοχή, τη μητρότητα. Είναι όμορφες ή άσχημες, αδύνατες ή παχουλές, πεπαιδευμένες ή μη, αισιόδοξες ή πεσιμίστριες, σκυλούδες ή ροκούδες, συγκροτημένες ή ανισόρροπες, δειλές ή θαρραλέες, πανούργες ή πονηρές, έξυπνες ή αγαθιάρες, μοντέρνες ή παλαιάς κοπής. Είναι γυναίκες που κέρδισαν ή έχασαν, που κυνήγησαν τα όνειρά τους ή βολεύτηκαν, που έμειναν άτεκνες ή έκαναν παιδιά, που έγιναν ερωμένες, επαγγελματίες, νοικοκυρές, πουτάνες, πετυχημένες, αποτυχημένες, ευτυχισμένες, δυστυχισμένες. Oι δρόμοι τούς επιφύλαξαν εκπλήξεις, απότομες στροφές, εμπόδια, παγωμένα χαντάκια, ύπουλα πλατώματα, απρόσμενες χαρές και πικρόγλυκες επιτυχίες. Την πορεία τους επιχειρεί να καταγράψει τούτο το βιβλίο.