Άκου, χελιδόνι –

Δύσκολο πράγμα να φύγει κανείς από τον τόπο του. Μα το χελιδόνι είχε πάρει την απόφασή του. Θα έφευγε. Θα πετούσε μακριά, όσο μακριά χρειαζόταν, να βρει τ΄ αγαπημένο πλάσμα του Θεού. Το ?χε, άλλωστε, υποσχεθεί στα χελιδονόπουλα…
“Δείξε μου, Κύριε, ποιο είναι, από τα τόσα σου τα πλάσματα, το πιο αγαπημένο;”, μονολογούσε.
“Μην είναι το λιοντάρι, ο δυνατός βασιλιάς; Ή τάχατες, το ήσυχο φίδι, με την τόση εξυπνάδα; Πες μου, Κύριε…”
Μην είναι η αγελάδα, που πάντοτε τρέφει τον κόσμο; Ή το ψαράκι του γιαλού, που ευλόγησες με τα δυο Σου χέρια; Πες μου, Κύριε…”
Το χελιδόνι αντάμωσε τα πλάσματα του Θεού, κι έμαθε πολλά. Μα κάποτε, βρήκε το μεγαλόπρεπο αετό κι άκουσε λόγια ανήκουστα…Να ήταν, άραγε, αλήθεια;
“Δείξε μου, Κύριε το πλάσμα σου το αγαπημένο, να φέρω ολόγυρα τον κόσμο, να το διαλαλήσω…”