Μνηστήρες και έθνος – Η επιστροφή του Δικαίου

Ο απόστολος Παύλος βροντοφωνάζει: “Ημείς δε νουν Χριστού έχομεν” (Α΄Κορ. Β΄16). Τι θέλει, λοιπόν, να πει με αυτό; Εμείς οι άνθρωποι του Χριστού έχουμε το νου μας στον Χριστό, σκεπτόμαστε τον Χριστό, επιθυμούμε τον Χριστό, ζούμε για τον Χριστό. Ο νους μας είναι το παν. Είναι η πηγή των αγαθών ή των πονηρών. Που βρίσκεται ο νους μας; Είναι ευκίνητος για το αγαθό και δυσκίνητος για το πονηρό; Ελκύεται για τον Χριστό και απωθεί ό,τι σκοτεινό; Ο άγιος Πορφύριος πόσο ωραία το είπε: “Πριν έρθει η χάρις του Θεού στη ζωή μου, ήμουν δυσκίνητος στο καλό, μετά που έλαβα τη χάρη έγινα δυσκίνητος στο κακό, δεν μπορούσα να κάνω το κακό”. Δηλαδή τι συνέβη στον άγιο; Ο νους του έγινε ευκίνητος να ρουφάει ό,τι άγιο, ό,τι αγαθό, ό,τι ωραίο, και δεν μπορούσε να σκεφτεί το κακό, δεν μπορούσε να φανταστεί το πονηρό. Όλη η τραγωδία της ανρθωπότητας κρύβεται εδώ. Μια τραγική ανθρωπότητα μορφωμένων, όπου ο νους μας έγινε ευκίνητος να ρουφά ό,τι άχρηστο και βλαπτικό και δυσκίνητος σε ό,τι χρήσιμο, ωφέλιμο και καρποφόρο προς θεραπεία των ψυχών μας.

20 Ιουλίου 2019